Bij Anderlecht zijn ze eerlijk: "We kunnen onze voet niet naast Club Brugge en Genk zetten"

Hoe kijk je als Anderlecht-speler terug op zo'n match? Club Brugge moest nooit echt het gaspedaal indrukken om hen in eigen huis te kloppen. Colin Coosemans was zoals altijd eerlijk in zijn analyse.

Het had anders kunnen lopen als Anderlecht niet zo simpel de doelpunten had weggegeven en zelf één van zijn kansen in de eerste helft had afgemaakt. Maar het wedstrijdbeeld was anders: Club won met de vingers in de neus.

Coosemans was zelf ook niet blij met zijn prestatie. De man die Anderlecht al zoveel keer recht hield dit seizoen was zelfkritisch. "Ik had beter kunnen doen bij die tweede goal, maar ik bleef steken met mijn voet. Maar het was niet in de winkelhaak, dus ik neem mijn verantwoordelijkheid."

Dat Club de wedstrijd zonder al te veel moeite onder controle hield, was wel een pijnlijke conclusie. "We moeten daar eerlijk in zijn. We kunnen - mede door alle geblesseerden - momenteel onze voet niet naast Club Brugge en Genk zetten. Dat is duidelijk geworden."

"We gaan er wel alles aan doen om tegen de play-offs wel onze voet naast hen te kunnen zetten. Dat zal echter nog veel werk vereisen, dat weten we."

Coosemans verdedigt zijn trainer

Hoe Anderlecht het gaat oplossen op het middenveld zal bijvoorbeeld nog heel wat voeten in de aarde hebben. Dendoncker is daar nodig en ook een creatieve speler erbij zou geen overbodige luxe zijn. Tegen Club schoof Dendoncker pas door naar het middenveld na de derde goal.

Coosemans verdedigde die keuze. “Ik denk dat we verre van weggespeeld werden in de eerste helft, dus op het resultaat na was er misschien geen reden om te gaan sleutelen. Je moet ook kijken naar welke jongens er in de defensie stonden, dus je moet er rekening mee houden om hen te beschermen."

"We zijn de laatste tijd vaak afhankelijk gebleven van welke profielen er beschikbaar waren. We hebben ons daar nooit achter weggestoken, maar dat is misschien ook een van de redenen waarom we zo lang met vijf achterin zijn blijven spelen.”

Johan Walckiers