Jan Vertonghen is vooral bezig met zijn kinderen en daar ligt hij toch wakker van: "Dat is iets dat me zorgen baart"

We hebben het allemaal toch wel wat onderschat blijkbaar. Jan Vertonghen sleept zich letterlijk naar het einde van het seizoen om toch in schoonheid te kunnen afsluiten. Maar dat zal gepaard gaan met op de tanden bijten. En daar is hij misschien wel het meest mee bezig naar de toekomst toe.

Vertonghen kan zich de voorbije periode niet voorstellen zonder pijnstillers, zo hardnekkig is die pijn in de achillespezen. Als hij speelt zal het waarschijnlijk ook met een infiltratie moeten zijn. De recordinternational wil later geen spijt hebben dat hij niets meer met zijn kinderen kon doen op nog jonge leeftijd.

Op zijn 38ste zou Vertonghen in de tuin met zijn zoontjes aan het voetballen moeten zijn. Of met zijn dochter een dansje doen. "Maar dat doe ik allemaal niet, het risico is te groot", zuchtte hij. "Ik heb ook een verantwoordelijkheid naar de club toe om er alles aan te doen om fit te zijn en mijn salaris te verantwoorden. Het ging ook gewoon niet door de pijn."

Mijn zoontje huilde toen ik zei dat ik doorging, nu huilde hij ook toen ik zei dat ik stopte

En dat spookt nu toch door zijn hoofd. Hij heeft er nooit rekening mee gehouden dat hij niet met de kinderen zou kunnen spelen. "Dat baart me wel zorgen ja. Dansen met de dochter of voetballen met de zoontjes. Na het seizoen ga ik me wel vrijheid gunnen. De hele zomervakantie is al ingepland. Dat heb ik nog nooit kunnen doen."

Al zal het voor de familie een hele aanpassing zijn. "Dat is eigenlijk grappig. Vorig jaar op vakantie in Turkije kondigde ik aan dat ik nog een jaar zou doorgaan", zei hij met een lach. "Mijn zoontje begon te huilen, want hij wou dat ik meer thuis was."

"Uiteraard beslist hij dat niet. Maar een paar weken geleden zei ik tegen mijn vrouw dat ik ging stoppen en toen moest hij ook huilen. Maar ze voelden het wel al langer. Ik ben nog nooit zoveel thuis geweest. Anders zat ik altijd op hotelkamers. Nu kan ik er bij wijze van spreken altijd zijn en nu vinden ze dat jammer. Maar goed, ze zijn op een leeftijd waarop ze het wel allemaal beseffen. En ik heb ze de laatste maanden ook zoveel mogelijk overal meegenomen."

De beslissing was dus vanzelfsprekend, want zijn familie is nog altijd het belangrijkste. "Toen ik bij de Rode Duivels stopte en dat bericht de wereld instuurde, voelde dat goed. Het was afgerond. Zo voelt het nu ook. Niet op de manier waarop ik het wilde, want ik wou echt 40-50 matchen spelen dit seizoen. Maar we kunnen nog iets heel moois doen met deze groep, daar ben ik zeker van."

En daarna? "Goh ja, iedereen voelde het wel dat het afgelopen was en er is links en rechts al wel eens gepolst. Ook door Anderlecht, maar mijn ambitie is nu vooral mijn enkels rust gunnen."

Johan Walckiers